یک نمایش وقتی تمام می شود ، تازه آغاز شروع شدن دوره جدیدی برای یک بازیگر است. دوری از نقشی که با آن انس گرفته و این زمان بر است.
در یک نمایش شاید هیچ کس به اندازه بازیگر یک نقش ، در گیر مسایل و حاشیه های قبل و بعد از اجرا نیست. درست است که در نقد یک نمایش کلیات آن را از نظر خوب بودن به کارگردان اثر نسبت می دهیم ، اما در همان نمایش خوب به زعم مخاطبین عام و خاص ، این بازیگر است که گلیم کارگردان را از آب می کشد.
بازیگر خوب مجبور است با نقش خود اخت شود و برای مدتی شخصیت خود را به فراموشی بسپارد و نقشی را بازی کند که شاید با شخصیت اصلی خودش فرسنگ ها فاصله داشته باشد و برای رسیدن به این نقش مرارت ها و رنج های درونی زیادی را تجربه می کند. او می داند که در پس این همه تلاش دست آخر قضاوت نیز می شود و بنابراین استرس ، دلهره و اضطراب نیز به همه آنچه مرارات های درونی برشمردیم اضافه می گردد.
دور شدن از نقش هم پس از اتمام نمایش که خود ماجرایی آغازین برای یک بازیگر خوب است.
14 اردیبهشت روز بازیگر را به تمام بازیگران تبریک میگوییم و برای سعی و تلاششان ایستاده می ایستیم و کف میزنیم. در پناه حق
