وقتی صحبت از اجرای کارگاهی و بویژه بازیگران جوان و بقول معروف بازی اولی ها می شود ، خواه ناخواه بایستی بهتر ببینی و بهتر بنویسی برای این جوانانی که اول راه تاتر هستند و راه درازی در پیش دارند اگر مانند خیلی از بازیگران ، موقت به این حرفه نگاه نکنند و بازی در یک تاتر را فقط پز دادن خود و خانواده خود ندانند.
دوست عزیز ی چند وقت پیش ، پس از اجرای نمایش باغبان مرگ به من یاداوری کرد که اجرا را نقد نمی کنی ؟ گفتم بگذار به وقتش....
وقتش واقعا همین لحظه است . پس از پایان اجرای پزشک نازنین و اتمام کارگاهی که هر دو گروه اذعان دارند روی این بازیگران سرمایه گذاری می شود. پس بهتر دیدم برای دوست عزیز که نقد میخواست بجای آن یادداشتی بر این اجراها بنویسم.
همه میدانیم در این چند سال اخیر آنقدر قحطی بازیگر بوجود امده که حتی گروه های فعال از یک بازیگر در نقش هایی که واقعا به آن بازیگر از هر نظر نمی خورد استفاده میکنند. شاید در نگاه اول به زعم ما این حرکت غلط باشد که البته غلط هم هست لیکن وقتی در این برهه از زمان موجودی تاتر اوز را میبینی شاید بتوان با کمی لطافت بیشتر قضیه را بررسی نمود.
از اغاز تا کنون تاتر سود اور نبوده و بازیگران پس از مدتی ، آن زمان که بایستی در زندگی خود مستقل باشند قید آن را میزنند و به دنبال یک لقمه نان می روند برای زندگی بهتر. جانب حق را که بگیریم حق کاملا با بازیگر است چون در تاتر اماتور اوز ( منظور نگارنده این است که با حرفه ای بودن تاتر فرسنگ ها فاصله داریم ) ، نمیتوانیم بازیگر را راضی کنیم تا همیشه پای ما بماند. انان که واقعا بخواهند در این حرفه قد علم کنند بایستی برای پیشرفت به شهرهای بزرگ با نویسندگان و کارگردانان حرفه ای بروند و از این کلاس ها خود را به جایی برسانند ، انها هم که برای اوقات فراغت و بقولی پز دادن خود و خانواده بازی میکنند ، پس از مدتی از دایره صحنه محو می شوند و گروه اخر انهایی هستند که ناچاراا بر اساس اصل زندگی خود و کارشان در شهر خود می مانند و تاتر را به مثابه علاقه اصلی خود دنبال میکنند که البته گروه اخر تعدادشان بسیار اندک و به انگشتان دست هم نمی رسد.
ما در اوز جدا از بازیگری ، حتی به تعداد انگشتان یک دست کارگردان نداریم ، تهیه کننده نداریم ، نویسنده نداریم ، بماند که مثلا گریمور ، طراح صحنه و برخی موارد ضروری تاتر را اصلا در سبد و زنجیره اصلی یک اجرا نداریم ، انوقت انتظار شق القمر هم داریم. بماند که آیا برای بدست اوردن این موارد برنامه ریزی شده یا نه ؟ که البته در این یادداشت جایی برای ذکر ان نیست و مفصل می توان در یادداشتی دیگر عنوان نمود.
حال در این برهه از زمان و با توجه به تمام مواردی که گفته شد ، گروه پلاتو و صحنه برای آینده گروه های خود هر کدام به روش هایی متفاوت بر روی جوانانی سرمایه گذاری کردند که اذعان می کنند اینده گروه هشان در گرو قد علم کردن همین بازیگران است.کلاس های مدون در عرض شش ماه در داخل گروه صحنه و یا بها دادن به جوان تاتری در گروه پلاتو ، ما را فعلا خوشبین می کند.... کلمه فعلا را بکار بردم چون از موارد بالا که بسیار در برهه های مختلف سرمان امده میترسم ، لیکن فعلا باید نگاه رو به جلو باشد و این جوانان را تشویق نمود.
جوان امروزی کاملا با جوانان نسل دیروز متفاوت هستن. آنها توجه بیشتر و کافی تری می خواهند و امال ارزوهای آنها بیشتر از چند کلمه عشق و علاقه و دوست داشتن تاتر است. آنها برای دیده شدن عجله دارند و گاهی اوقات بابت آن با سر به زمین میخورند ولی باز می ایستند تا حق خود را بگیرند. جوانان امروزی مثال چایی داغی هستند که گلو را میسوزانند اما لذت خوردن چایی برای ارامش را به شما یاداوری میکنند.
گرچه دوست داشتیم از این جوانان پله پله و از نمایشنامه خوانی کار آغاز می گشت اما حتما صلاح بر این بوده با کلاس های درون گروهی بتوانند اجرای صحنه ای داشته باشند.
در یادداشت امروز از کم و کیف اجرای این جوانان چیزی نمی نویسیم و یاداوری میکنیم که این جوانان را بایستی در چندین تاتر دید و پس از کسب تجربه لازم کامل نقد نمود. لیکن آنچه واضح است این جوانان حال از هر دسته ای که در بالا ذکر شد باشند ، در این زمان دست یاری به گروه ها داده اند و این خود با ارزش است ، برایشان ارزوی بهترین ها را داریم و امیدوارم در اینده و کسب تجربه همانگونه که عیار خود را بالا می برند نقد پذیر هم باشند تا بتوانند به جاهای بزرگ برسند.
حال دوست عزیز و گرامی ، باز هم برای اجرای این جوانان در بار اول از بنده نقد میخواهی یا همین یادداشت کافی است؟
